Light and Shadow in Today’s Los Angeles by Y.L. Malamut
From Kheshbn, Issue #4 (1953)
Yoyel-Leyb Malamut
Yoyel-Leyb Malamut (or Y.L. Malamut and sometimes Melamud) [1886-1966] was a writer, editor, auto-ethnographic historian, and playwright. Born in modern-day Ukraine in the town of Snitkov, Malamut was raised in a pious Hasidic family. His father was an intimate insider of the Kurilovitser Rebbe, a subject Malamut would write about extensively in a series of essays, articles, and short stories written over his lifetime.
Malamut, upon arriving in Los Angeles, became fascinated by the community coalescing there, writing extensively about the history and composition of the Jewish community for the Yiddish and English Jewish press. Prior to “History of the Jews of Los Angeles,” written by Dr. Max Vorspan and published in 1970, Malamut’s record of the Jewish community was an important collation of Jewish history in the region, as you’ll read below.
Among his well-known pseudonyms were: A Snitkover, Ben-Daniel, R. Leybushl, and Berta Levin.
Learn More
Yoyel-Leyb (Joseph) Malamut [1886-1966](Congress for Jewish Culture)
Obituary for Joseph Malamut (Jewish Telegraphic Agency)
Dictionary of American Jewish Biography [see bottom left of p.3](American Jewish Archives)
ליכט און שאָטן אין דער היינטיקער לאָס אַנגעלעס
Light and Shadow in Today’s L.A.
Translated by Aaron Castillo-White
עס איז דאַכט זיך ניטאָ נאָך איין שטאָט אין די פֿאַר-אייניקטע
שטאַטן, וואָס זאָל אַזוי פאַראינטריגן אַ יידישן מענטשן ווי אונדזער לאָס אַנדזשעלעס
אין אַ פּאָר חדשים ארום, אין 1954, וועט ווערן הונדערט יאָר זינט עס האָט זיך דאָ אָנגעהויבן אַ יידישער ישוב. אין 1854, ווייסן מיר שוין היינט פון דער געשיכטע זיינען דאָ געווען זעקס יידן
היינט־צ־טאָג האָבן מיר דאָ אַ ישוב פון ניט וויניציקער ווי 350
.טויזנט יידישע נפשות; אַנדערע ווילן האָבן,אַז מיר האָבן שוין אַ סך מער
דאָס אינטערעסאנטסטע דערביי איז, וואָס יעדן טאָג קומען אָן אַהער אַן ערך פון טויזנט נפשות. קיין חידוש ניט וואָס דער גאַנצער ענין איז אַזוי אינטריגירענד, און טאַקע דעריבער איז כדאי צו וואַרפן אַ בליק סיי אויף דיי ליכטיקע ווי אויך אויף די
. שאָטנדיקע זייטן אין דער יידישער גאַס
פון איין זייט, אַ הונדערט פּראָצענטיקע גוט אָרגאניזירטע יידישע קהילה (דער דזשואיש קאָמיוניטי קאַונסיל), אַ בנין וואָס האָט
אָפּגעקאָסט מיליאָנען, און וואָס האָט באוויזן אַריינצונעמען
אונטער זיין דאַך כמעט אַלע יידישע אנשטאַלטן, וואוילטעטיקייט,
.חינוך, ציוניזם, און אַזוי כסדר
זייער אַ דערפרייענדיקע דערשיינונג, וואָס גאָט און לייט מעגן אונדז מקנא זיין. וואָס עס איז שייך וואוילטעטיקייט, (וועלפעיר), וועט ניט זיין איבערטריבן זיי זאָגן, אַז יעדער איינציקע שיכט פון דער יידישער געזעלשאפטלעכקייט, פון דער אָרימטטער ביז דער רייכסטער, איז פאַרטראָטן, מחמת עס איז דא געשאפן וואָרן אַ וואָוילטעטיקייט באוואוסטזיין; דאָס אַחריות פילט זיך ביי אַלע
טיילן דער יידישער באפעלקערונג, און קיינער זוכט זיך ניט
. אַרויסצודרייען פון שטייערן זיין חלק, ווער מער, ווער ווינציקער
איז טאקע דער דזשואיש קאָמיוניטי קאָנסיל דער שטאלץ פון דער יידישער ל. א. און ווערט באוואונדערט פון יעדן ניי צוגעקומענעם און דורכפאָרער, וועלכער האָט אַ געלעגנהייט צו באַזוכן דעם קאָמיוניטי קאָנסיל
דער אַחדות פרינציפּ וואָס איז אַוועקגעלייגט געוואָרן אַלס יסוד פאַר דער ל. א. יידישער קהילה, איז עפּעס וואָס אַ סך שטעט מעגן אונדז מקנא זיין.דאָס איז די ליכטיקע זייט פון דער עדישער
לאָס אַנגעלעס.
ווען מען דערמאנט זיך, אַז נאָך מיט דרייסיק יאָר צוריק, ווען דער שרייבער פון די שורות איז אָנגעקומען אַהער צום ערשטן מאל, איז דאָס יידישע געזעלשאַפטלעכע לעבן דאָ געווען לחלוטין דיסאָרגאניזירט, מען מעג זאָגן, אין אַ כאַאָטישן צושטאנד. די “פעדעריישאן" איז געווען די גאַנצע באַלעבאָסטע איבער אַלע יידישע אנשטאַלטן, שפּיטאָלן, צדקה; חינוך איז גאָר געווען אין אַ תוהו ובוהו מצב. אַרום דער פעדעריישאן האָבן געבאַלעבאטעוועט יאַהודים פון דעם רעפארם שניט; אַנדערע יידן האָבן לחלוטין קיין דעה ניט געהאט אין דער פאַרוואַלטונג. אַז מען פאַרגלייכט יענעם מצב פון מיט דרייסיק יאָר צוריק מיט היינט, קען מען ניט לייקענען אַז מיר זענען שוין דאָ זייער ווייט אַוועקגעגאַנגען, און האָבן געמאַכט גרויס פֿאָרשריט
אָבער... און דא קומען מיר צו דער שאָטנדיקער זייט אויף דער יידישער גאַס. פון איין זייט זעען מיר, אַז גראד אין יענער צייט האָבן מיר פֿאַרמאָגט אַ יידישע פרעסע: פריער דר. וואָרטסמאַן, מיט זיין "קאַליפֿאָרניער יידישע שטימע," דערנאך האָבן אַנדערע ביי אים אָפּגעקויפט, האָבן זיך אפילו פאַרמאָסטן צו געבן א
טעגלעכע צייטונג. אָבער סיי ווי, אפילו נאכדעם ווי די פּראָבע אויף אַ טעגלעכער צייטונג האט זיך ניט איינגעגעבן האָט זיך פֿאָרט אָפּגעשטעלט אַ גאַנץ פיינע יידישע וואָכנבלאט, וואָס האָט אָפּגעשפיגלט דאָס יידישע געזעלשאפטלעכע לעבן, האָט געוועקט און דערמוטיקט, סיי אויפן געביט פון ציוניזם, סיי פֿאַר
דער יידישער דערציאונג-מיט איין וואָרט, עס איז געווען אַ
.יידישער דעת הקהל",אַן עפנטלעכע מיינונג
?וואָס געפינען מיר היינט-צו-טאָג
פאַרשטומט איז געוואָרן די יידישע צונג. הונדערטער טויזנטער יידן ריידן נאָך יידיש, און קיינעם פון זיי פאַלט גאָרניט איין צו פאַראינטערעסירן זיך, אז זייער לעבן זאָל אָפּגעשפיגלט ווערן דורך דאָס יידישע וואָרט-זאָל זיין כאָטש איין קליינע וואָכנשריפט, אָדער על־כל־פנים דורך אַ פּעריאָדישער שריפט, דורך וועל כער
עס זאל זיך פילן, אַז עס שלאָגט דאָ אַ יידישער פולס.
כדאי אויך צו ווארפן אַ בליק אויף דער יידישער דערציאונג. אמת, מיר האָבן דאָ שולן מכל המינים: לינקע און רעכטע, אַרבעטער רינג שולן, אָרדן שולן, און שולן פון דעם נאַציאָנאַלן אַרבעטער פֿאַרבאַנד. זאָל אונדז אָבער צו קיין חרפה ניט זיין: גראד די שולן פון דעם נאַציאָנאַלן אַרבעטער פֿאַרבאַנד, די פאלקשולן פון יענער גרופע וואָס זענען דווקא געווע די פּיאָנערן, די וועטעראַנען אין דער יידישער לאָס אַנגעלעס, דווקא די דאזיק שולן געפינען זיך די לעצטע צייט אין אַ קריטישן מצב; זייער גורל הענגט און משקולת, און עס נעמט אייך אַרום אַ טיפער פאַרדרוס ווען איר זעט, אַז אַרון די דאזיקע שולן געפינט זיך דווקא אַן עלעמענט, וואָס מען קאָן ניט זאָגן, אז אן
פעלט פרנסה, אַז ער איז פשוט ניט בכוח אָפּצושאפן דעם פינאַנציעלן קריזיס, און אויב דאָס איז אַזוי, מוזט איר קומען צום שלוס, אַז איינס פון די ביידע: אָדער אונדזערע וועטעראַנען, אונדזערע פּיאָנערן, וואָס האַווען נאָך אַרום די שולן,זענען פשוט אַלט געוואָרן, זענען מער ניט בכוח זיך צו באַגייסטערן פֿאַר יענע אידעאַלן וואָס זענען זיי געווען טייער מיט צוויי און דריי צענדליק יאָר צוריק, אָדער, אפן גערעדט, כאָטש עס וועט קלינגען אביסל ציניש-זיי זיינען יוצא מיט רעדן, און ווילן פשוט ניט אריינלייגן די הענט אין די קעשענעס און זיך אַליין ביישטייערן מיט די נויטיקע סומען וואָס פֿאָדערן זיך אויסצוהאלטן די אנשטאַלטן וואָס זיי אַליין האָבן געשאפן.
איז דעריבער גאַנץ מעגלעך, אַז אונדזערע יידישע יידן וועלן אפשר זיך פילן געטראפן, אָבער דעם אמת מוז מען זאָגן:
אונדז געפעלט לחלוטין ניט די צינישע באַציאונג, דער פּעסעמיסטישער טאָן וואָס היגע יידישע וואָרט־פירער האָבן אָנגענומען צו יידיש, צו פּרעסע, צו דערציאונג. און עס האָט ניט קיין זינען זיך אויסצודרייען מיט תירוצים, ווען אין דער אייגענער
,צייט פילן די יידן ניט דאָס גרויסע אחריות צו דער יידישער גאַס
. צו דעם ייִדישן וואָרט, צו דער יידישער קינדער דערציאונג
ביי דער יערלעכער אונטערנעמונג פון דער מיטלשול האָבן מיר דווקא געזען,אַז אונדזערע קינדער אין אַמעריקע קענען דערצויגן ווערן, קענען אויפגעבראַכט ווערן אין אונדזער גייסט, ווען מען גיט זיך מיט זיי אָפּ.
דאָס וואָס עס איז אויפגעטאָן געוואָרן מיט זיבן קינדער (גראַדואַנטן) וואָלט געווען געקאָנט אויפגעטאָן ווערן מיט זיבעציק קינדער, ווען די אַלע וואָס טומלען זיך און פּלאַפּלען וועגן יידישער דערציאונג, וואָלטן באמת זיך אַרייני געווארפן אין דער אַרבעט צו שאפן די נויטיקע פֿאָנדן, און ווען ניט שאפן, איז טאַקע גיבן פון אייגענע קעשענעס, און ניט דערלאָזן צו אַ קריזיס אויף דעם געביט פון יידישער דערציאונג אין לאָס אַנגעלעס.
מיר דאַרפן קיינעם ניט דערציילן דעם מצב פון דעם "אינסטיטוט
.פֿאַר יידישער דערציאונג"-ווייט ניט קיין גלענצענדיקער
ניט צו באַרימען זיך, אָבער אַ פאַקט איז עס דאָך, וואָס קיינער וועט ניט אָפּלייקענען: דער ל. א. יידישער קולטור קלוב, געגרינדעט מיט 27 יאָר צוריק, אַ דאַנק עטלעכע ענערגישע עקשנים, האָט פֿאָרט באוויזן אויפצוהאלטן אַן אייגענע הויז, אַ טריבונע פֿאַר יידיש, וואָך איין וואָך אויס, יאָר־איין יאָר־אויס, ציט אַן עולם פון אַ פּאָר הונדערט יידישע מענטשן יעדן שבת אוונט, און אויך די מאָנטיק-דיקע לעקציעס האָבן זיך אַרויסגעוויזן פֿאַר אַ קאָלאָסאַלן דערפאלג.
פרעגט זיך: פֿאַרוואָס זעט ניט דער עלעמענט אַרום דעם "אינסטיטוט" אויסצובעסערן דעם מצב אויך דאָרטן, און דאָס אייגענע קען געזאגט ווערן אויף נאָרט סאָטאָ און אויף אַנדערע געגענטן.
צווישן די הונדערטער טויזנטער יידן אין ל. א. איז דאָ אַ טיפער
,באַגער פֿאָר יידיש, פאַרן יידישן וואָרט, פֿאַר אַ יידישער פּרעסע
.פֿאַר יידישער קולטור און דערציאונג
פאַרוואָס האָבן אונדזערע וואָרט־פירער צייט און ענערגיע פֿאַר
? אַלעס, נאָרט פאַר יידיש
פאַרוואָס האָבן זיי אַליין דערפירט יידיש דאָ צו קבורה? פאַרוואָס האָבן זיי ניט די אמביציע זיך אויפצוכאַפּן פון זייער אַפּאַטישקייט, פון זייער לעטאַרגיע, און זיך ווידער נעמען צו דער אַרבעט, כל־זמן עס איז נאָך ניט צו שפּעט?
מיר זענען דן ברוך השם געבענטשט מיט יידישע קינסטלערי מכל המינים, יידישע דיכטער, עסייאיסטן, וואָרט־פירער, וואָרט קינסטלער — ווי שעמען זיי זיך ניט, ווי קאָנען זיי איינזיצן מיט פארלייגטע הענט און זיך באַציען אַזוי נאכלעסיק, אַזוי קאַלט צו די אַלע פּראָבלעמען וואָס זענען דאָ באַרירט געוואָרן ?
פאַרוואָס שרייבן זיי אונטער זייער אייגענעם אונטערגאַנג דורך רעזיגנאַציע, דורך שטילשווייגן, דורך מאַכן זיך טויב און בלינד? דער עיקר איז עס אונדז אַ חידוש אויף די עלעמענטן אין אונדזער
. ציוניסטיש־אַרבעטער באוועגונג
געפינט מען אַ תירוץ: ישראל, באנדס פאַר מדינת ישראל,נאַציאָנאַל־פאנד,הסתדרות, וכדומה. און קיינעם פאַלט גאָרניט איין, אַז מקיים זייענדיק די אַלע מצוות, ווערן מיר ניט פטור פון האַלטן אונדזער אייגענע הויז,די גייסטיקע הויז דא
.אויפן אָרט אין אָרדענונג
,צי זיינען מיר טאַקע ניט מער ווי געוואָרן אַן אַגענץ פֿאַר ישראל
,און דורכי דעם פּטור געוואָרן פון אחריות פאַר אונדזער שפּראַך
? אַחריות פֿאַר דער יידישער דערציאונג
אַלע אונדזערע יידישע קולטור טוער, אונדזערע דיכטער, עסייאיסטן, אונדזערע וואָרט־פירער, אונדזערע קינסטלער מכל המינים, האָבן זיך געמעגט אַריינטראכטן אין די פראַגן, איידער
.עס ווערט צו שפּעט
דאָס אַלעס וואָס מירהאָבן אפילו פאַר ישראל דערגרייכט, האָבן מיר דער גרייכט דורך יידיש, דורך דער שפּראַך, דורך דעם וואָרט, דורך אונדזער קולטור. אויב מיר האָבן אַ באַציאונג צו
.קולטור, וועלן מיר מוזן ענדערן די לאַגע
There seems to be no other city in the United States, that should interest the Jewish people as much as our Los Angeles.
In a few months, in 1954, it will be one hundred years since a Jewish settlement was founded here. We already know from history that in 1854, there were six Jews at the start.
Today, we have a settlement of no less than 350 thousand Jewish souls; others say that there may be many more.
The most interesting thing about it is that thousands of people arrive here every day. No wonder why the whole issue is so intriguing, and really that's why it's worth taking a look at both the bright and the dark sides of the Jewish community (Jewish Street).
On the one hand, a hundred percent, well-organized Jewish community (the Jewish Community Council), with a building that cost millions, and which proved to include under its roof almost all [LA’s] Jewish institutions: welfare, education, Zionism, and so on.
[It is] a very gratifying phenomenon, which G-d and [other] people may envy in us as it relates to well-being, (welfare). It will not be an exaggeration to say that all strata of Jewish society, from the poorest to the richest, is tolerated, because there is a well-being consciousness formed here; All parts of the Jewish population feel this responsibility, and no one tries to avoid paying their share, some more, some less.
Indeed, the Jewish Community Council is the pride of Jewish LA and is admired by every newcomer and passer-by who has the opportunity to visit the Community Council.
The unity principle that was laid down as a basis for the L. A. Jewish community is something that many cities may envy in us. This is the bright side of Jewish Los Angeles.
When one remembers that thirty years ago, when the writer of these lines arrived here for the first time, Jewish social life here was completely disorganized, one might say, in a chaotic state. The “Federation" was the most powerful of all Jewish institutions, hospitals, charities; education was completely in a state of chaos. Around the Federation, Reform Jews were encouraged; Other Jews had absolutely no say in the management. If you compare the situation from thirty years ago with today, you cannot deny that we have come a long way, and have made great progress.
But... and here we come to the shady side of the Jewish street. On the one hand, we see that at that time we had a Yiddish press: former Dr. Vortsman, with his "California Jewish Voice," then others bought in, they even dared to make it a daily newspaper. But anyway, even after the test for a daily newspaper didn't work out,
A very fine Yiddish weekly was published, which reflected Jewish social life, awakened and encouraged, both in the field of Zionism and Jewish education - in a word, it was a “Yiddish public opinion,” a public opinion.
What do we find nowadays?
The Yiddish tongue became silent. Hundreds of thousands of Jews still speak Yiddish, and none of them care at all that their lives should be reflected by the Yiddish word, at least in a small weekly, or in general through a periodical, through which it can be felt that there is a Jewish pulse here.
It is also worth taking a look at Yiddish education. True, we have schools of all kinds here: left-wing and right, Arbeter Ring schools, Ordn schools, and schools of the National Labor Farband. But let us not be ashamed:
Especially the schools of the national labor union, the public schools of that group, which are actually the pioneers, the veterans in Jewish Los Angeles, precisely these schools are in a critical situation lately; Their fate hangs in the balance, and you are deeply saddened when you see that in these schools there is an element that cannot be said to be.
There is a lack of income, that is simply not able to overcome the financial crisis, and if that is the case, you must come to the conclusion of one of the two [things]: either our veterans, our pioneers, who are still around the schools, have simply grown old, are no longer able to be enthusiastic about those ideals that were dear to them two or three decades ago, or, speaking openly, although it will sound a bit cynical – they are talking, and simply do not want to put their hands in their pockets and contribute themselves with the necessary sums that are required to sustain the institutions that they themselves have created.
It is therefore quite possible that our Yiddish [speaking] Jews will perhaps feel betrayed, but the truth must be told:
We absolutely do not like the cynical attitude, the pessimistic tone that local Jewish leaders have adopted towards Yiddish, towards the press, towards education. And it makes no sense to express excuses, when in their own time the Jews do not feel the great responsibility to the Jewish street, to the Yiddish word, to the education of Jewish children.
At the annual middle school initiation, we actually saw that our children in America can be raised, can be brought up in our spirit, when we don’t give up on them.
What was done with seven children (graduates) could have been done with seventy children, when all those who fuss and talk about Jewish education, would really throw themselves into the work to create the necessary funds, and when not creating, is really giving from their own pockets, and not allowing a crisis in the field of Jewish education in Los Angeles.
We don't need to tell anyone about the situation of the "Institute for Jewish Education" - far from being brilliant.
Not to brag, but it is a fact, which no one will deny: the L. A. Yiddish Culture Club, founded 27 years ago, thanks to some energetic members, has continued to maintain its own house, a tribune for Yiddish, and week in week out, year in year out, draws an audience of a few hundred Jewish people every Saturday evening, and the Monday lessons have also turned out to be a colossal success.
Ask yourself: why doesn't the element around the "institute" see to improve the situation there as well, and the same can be said for North Soto and other areas.
Among the hundreds of thousands of Jews in L. A. There is a deep desire for Yiddish, for the Yiddish word, for a Yiddish press, for Yiddish culture and education.
Why do our talking heads have time and energy for everything, but for Yiddish?
Why did they themselves bring Yiddish here for burial? Why don't they have the ambition to wake up from their apathy, from their lethargy, and get back to work, as long as it's not too late?
We are blessed by G-d, blessed with Jewish artists of all kinds: Jewish poets, essayists, talking heads, word artists — how are they not ashamed, how can they sit with their hands folded and relate themselves so passively, so coldly to all the problems that have been touched upon here?
Why do they write about their own downfall through resignation, through silence, through pretending to be deaf and blind? Above all, we are surprised by these elements in our Zionist-Labor movement.
You can find an excuse: Israel, bonds for the State of Israel, the [Jewish] National Fund, Histadrut, etc. And no one cares at all that by fulfilling all the mitzvot, we are not exempt from keeping our own house, the spiritual house, here, in order.
Have we really become nothing more than an agent for Israel, and through this have been freed from responsibility for our language, responsibility for Jewish education?
All our Jewish cultural workers, our poets, essayists, our wordsmiths, our artists of all kinds, should have thought about these questions before it was too late.
All that we achieved even for Israel, we achieved through Yiddish, through our language, through the word, through our culture. If we want to maintain a relationship with culture, we will have to change the situation.